Wigilia w salonie Chopinów

Bóg spytał: „Czego pragniesz? Tak bardzo cię cenię,
Że jestem gotów spełnić każde twe życzenie.”
„O mój Panie Boże, Ty wiesz, co mnie boli.
Pozwól choć raz stanąć w Żelazowej Woli
Gdzie mój dom rodzinny. I spraw też łaskawie,
Bym mógł, choć na chwilę, znaleźć się w Warszawie,
Gdzie radosne dzieciństwo i młodość spędziłem,
I gdzie, zgodnie z wolą, serce zostawiłem.”

„Znam twoje tęsknoty, niechaj więc się stanie.
Lecz pamiętaj: w niebie masz wieczne mieszkanie.
I zważ, więcej cierpień już ci nie potrzeba,
Więc jeśli zapragniesz, powracaj do nieba.
Będziesz tu ze świętymi przebywać pospołu.
Dostaniesz godne miejsce u Mojego stołu.
A żeby nam umilić wieczne bytowanie,
Zagrasz czasem od święta coś na fortepianie.”

Nagle wir okropny rzuca mnie w nieznane.
Widzę łąki w kwiatach, wierzby ukochane,
Burą wstęgą się wije odwieczna Utrata…
Ach, to dom nasz, ogród, żywy okruch świata.
Chcę dobiec czym prędzej, ujrzeć znane sprzęty,
Rodziców, siostry, przyjaciół, stare instrumenty…
Szukam wzrokiem bliskich… Na próżno, niestety.
Pozostały po nich jedynie portrety.

Zewsząd płyną tłumy, obce głosy w parku,
Pysznie, kolorowo, lecz jak na jarmarku.
Gdzież te malwy, róże, bratki i powoje?
Wszystko tutaj inne i jakby… nie moje…
Jeszcze wierzb widokiem chwilę się napawam,
Lecz dalej spieszyć muszę, tam czeka Warszawa.

Jacy dziwni ludzie! Jakież inne stroje!
Toż to samo miasto, lecz jakby nie moje.
Mnóstwo dziwnych pojazdów, ludzi moc i krzyku,
Wszędzie wielkie napisy w nieznanym języku.
Zadziwiony niezmiernie jak czas wszystko zmienia,
Ujrzałem gmach uczelni mojego imienia,
A obok wielki afisz, że onej niedzieli
Będą grać Chopina. Więc nie zapomnieli…

Jest Krakowskie Przedmieście w pamięci wyryte,
Stoi pałac Krasińskich i Kościół Wizytek,
Łazienki, gdzie w młodości tak chyżo biegałem
I ta ławka znajoma, gdzie z kimś siadywałem…
Och, całego smutku wyrazić się nie da.
Pozostała mi w spadku tylko „moja bieda”.

Wtem dojrzałem w zieleni zarysy pomnika
Wplecione w kształt wierzby, jak moja muzyka…
Błogie szczęście na chwilę przepełniło duszę,
Lecz dalej iść mi trzeba, coś odnaleźć muszę
Tyle lat spędziłem jak zbieg na obczyźnie,
Że już zapomniałem, jak grają w ojczyźnie.

Zaglądam do domów, odwiedzam podwórka,
Lecz nigdzie nie słyszę polskiego mazurka.
Miotam się nieszczęsny, ja, dusza bez ciała
I pytam: „Muzyko, gdzieś mi się podziała?”
Bo tam, gdzie być winna polskości ostoja
Owszem, jest muzyka, lecz całkiem nie moja.

Pojąć też nie może moja biedna głowa
Dlaczego wszędzie słychać takie obce słowa?
Wróg często chciał odebrać nam mowę rodzinną,
Lecz nigdy się nie ważył uciszyć pieśń gminną.
Jakiż demon przebiegły ze swą siłą całą
Zrobił to, co się naszym wrogom nie udało?
Polskie się ostały jedynie cmentarze.
Pomyślałem smutno: „Widać Bóg tak każe”.
Siadłem u grobu bliskich, chwilę tam zostałem
I nad losem ojczyzny gorzko zapłakałem.
Serce we mnie zamarło i krtań w niemym krzyku:
„Gdzieżeś mi się podziała, kochana muzyko?”

Nagle widzę zajazd pośród drzew ukryty,
A w kącie fortepian, stary i zużyty.
Ludzie tańczą, huk gromki niesie się po sali
Ach, żeby choć oberka jakiego zagrali!
Choćżem spokój obiecał, zdzierżyć nie zdołałem
I ja, duch bez ciała, siadłem i zagrałem.
Dałem upust rozpaczy i bezsilnej złości,
Bo nie takiej dla kraju pragnąłem przyszłości.
Gawiedź z krzykiem uciekła w strachu na wyprzódy,
Gdy sam fortepian zagrzmiał dźwiękami etiudy.
Pomyślałem, że wiara u nich słaba wielce,
Bo cenią to, co widać, a nie czują sercem.

Siadłem smutny nad rzeką, wśród wierzb, w cichym gaju,
Szepnąłem: „Dobry Boże, zabierz mnie do raju.”
Otwarły się na oścież wszystkie bramy w niebie.
Bóg rzekł: „Mój fortepian już czeka na ciebie.”
Ziemski żywot powoli w niepamięć umyka,
A spod mych palców wypływa przedziwna muzyka.
Brzmi tak cudnie, nieziemsko w niebiańskich pokojach,
Pełna wiecznej tęsknoty, lecz jakby… nie moja.