Krok do piekła, krok do nieba

Osoby

Anioł, Diabeł i Misia to role pojedyncze. Aniołków, Diabliczki, uczennice i nauczycielkę mogą grać te same osoby.

Archanioł
Anioł – Luiza
Diabeł
Diabliczka I – Aniołek I
Diabliczka II – Aniołek II
Diabliczka III – Aniołek III
Nauczycielka
Misia – uczennica i aniołek
Ula
Hania
Agnieszka

Rekwizyty

1 stolik, krzesło
4 pary różków diabelskich
4 ogony
3 spódniczki czerwone dla diabliczek
6 długich, białych koszul
5 par skrzydeł anielskich
4 pary wideł diabelskich
2 monitory i 2 klawiatury albo 2 laptopy (mogą być zabawki)
4 pary czarnych legginsów
4 czarne podkoszulki
4 pary czarnych skarpetek
4 pary czarnych rękawiczek
druciane haczyki
sznurek ok. 10 m
miecz świetlny
kilka zeszytów
wycięte z kartonu kotły
namalowane lub skserowane głowy postaci historycznych (negatywnych)
przyczepione do narysowanego tułowia, powieszone na sznurku przesuwającym się nad kotłami. Kotły podwieszone na drugim sznurku nieco niżej
plik kartek
długopis lub gęsie pióro
tarka do jarzyn
obcęgi (w miarę duże)
migające czerwone światełka do roweru (jako ognie piekielne i paliwo pod kotłami)
kawałek czarnego aksamitu wielkości chusteczki (na smolną maseczkę)
dwa kije bejsbolowe lub zwykłe do „masażu”
Dziewczynki grające diabliczki przebierają się za aniołki po III scenie.

Scena I

Atmosfera przed klasówką. Dziewczyny przeglądają zeszyty, podręczniki, wymieniają informacje. Na scenę wchodzi nauczycielka. Patrzy na nie z politowaniem.

Odchodzi. Na scenę wpada Misia. Zdenerwowana, wyraźnie spóźniona.

Biega od jednej do drugiej koleżanki i potrząsa nimi.

Słychać grzmot. Misia, patrząc w górę, osuwa się na ziemię. Koleżanki podbiegają do niej.

Rozpoczyna reanimację – masaż serca, ma to wyglądać prawdopodobnie.
Podkład muzyczny – jakiś marsz pogrzebowy, aby dziewczyny miały czas się przebrać ( może ‘Śmierć Azy’ z suity Griega). Kurtyna.

Scena II

Ciemność na scenie. W smugę światła wchodzi Misia w białej długiej koszuli, boso, z rozpuszczonymi włosami. Rozgląda się przestraszona, robi porę kroków w prawo, potem w lewo. Po każdym zdaniu liczy w myślach do 5. Myśl widza musi wyprzedzać jej słowa.

Spogląda na swoje ubranie i bose stopy.

Po chwili ( wytrzymanej!) dociera do niej co się stało. Zakrywa usta dłonią.

Reflektor wydobywa z ciemności siedzącego przy biurku z komputerem Anioła .Ciche dźwięki „Arii na strunie g” Bacha lub „Adagio” Albinoniego. Anioł mówi spokojnie, powoli i wyraźnie.

Patrzy na Misię z uwagą.

Szuka czegoś w komputerze, zręcznie przebierając palcami po klawiaturze. Po chwili:

Nadal przegląda dane w komputerze.

Na scenę wchodzi Archanioł ze świetlnym mieczem.

Na scenę wpada dziewczyna z dyskoteki. W jednej ręce ma piwo w drugiej listek tabletek, rozgląda się zdenerwowana, chce stanąć w kolejce do Anioła, ale podbiegają do niej 2 diabełki i wloką ją ze sceny. Misia z przerażeniem obserwuje tę scenę.

Misia kręci się bezradnie w kółko.

Świetlnym mieczem wskazuje jej drogę. Kurtyna.

Scena III

Przy biurku z komputerem siedzi diabeł, nogi założył na stół, na uszach ma słuchawki, kiwa się w rytm muzyki i bawi ogonem.

Diabeł odkłada słuchawki, zdejmuje nogi ze stołu i poprawia różki.

Zaczyna szukać w komputerze.

Stuka w klawisze komputera.

Szuka jednocześnie w komputerze.

Szuka dalej w bazie danych.

Z mroku wyłaniają się wiszące na hakach na przeciąganym sznurku głowy postaci historycznych, pod nimi na drugim sznurku lub żyłce wiszą kotły ze smołą. Na gest diabła głowy zanurzają się w kotłach. Słychać jęki i krzyki.

Diabeł cały czas szuka w komputerze, przerzuca kartki leżące na biurku.

Zirytowany wali pięścią w komputer, potem dźga go widłami.

Podaje jej cyrograf i gęsie pióro.

Klaszcze w dłonie. Na scenę wbiegają 3 diabełki przy dźwiękach kankana. Jeśli potrafią, mogą zatańczyć, ale nie za długo.

Chce odejść.

Diabliczki rzucają się z widełkami, ale nie mogą tknąć Misi, bo chroni ją niewidzialna bariera. Misia orientuje się, że jest nietykalna i wyrywa widły diabłu, mówi już bardziej odważnie:

Wymachuje widełkami, diabły odskakują.

Orientuje się, że przesadził – dalej mówi spokojniej.

Opada na krzesło i chwyta się za głowę. Diabliczki podchodzą do niego i uspokajają.

Patrzy z wyrzutem na Misię.

Misia chce uciec, ale nie wie dokąd. Diabeł wskazuje jej drogę.

Misia rzuca widły i ucieka ze sceny.

W przerwie „Alleluja” Mozarta z „Exsultate Jubilate”. Czas na przebranie.

Scena IV

Anioł przy komputerze. Za nim 2 duszyczki w koszulach. Muzyka stopniowo się wycisza.

Misia podchodzi z drugiej strony.

Anioł przywołuje ją gestem. Misia podchodzi.

Oczekujące duszyczki nudzą się, siadają, wstają, przestawiają w kolejce.

Dzwoni z komórki do Archanioła. Archanioł wchodzi na scenę z laptopem lub notatnikiem. Kłania się lekko Aniołowi.

Anioł odprawia Misię ruchem ręki, ona odchodzi trochę dalej, on ściszonym głosem do Archanioła:

Misia cały czas kręci się po scenie, znajduje jakąś książkę i chwilę ją czyta, potem rozmawia z oczekującymi duszyczkami, wreszcie podchodzi do komputera i dotyka klawiatury. Zniecierpliwiony Anioł chce jej dać po łapach, Misia odskakuje.

Aniołki przybiegają, ustawiają się rządkiem z niewinnymi spojrzeniami i złożonymi do modlitwy rękami. Stają obok Misi, poznają ją, witają się.

Aniołki zbijają się w gromadkę, troszkę przestraszone.

Aniołki cofają się, pchane niewidzialną siłą ze sceny. Archanioł odchodzi za nimi.

Dalszy ciąg „Alleluja” Mozarta albo „Alleluja” Haendla (nie eksperymentujcie z muzyką, zaufajcie mojej intuicji, jeśli chcecie zdobywać nagrody).

Koniec

Odnośniki:

¹ Markiz de Sade Od jego nazwiska pochodzi słowo ‘sadyzm’, czyli szczególne okrucieństwo lub znęcanie się. Zafascynowany złem, pisał obrazoburcze książki, potępiane przez Kościół.

² Św. Augustyn Filozof chrześcijański, autor „Wyznań”, traktatu filozoficznego, dotyczącego wiary w Boga i drogi, jaką święty przebył w tym kierunku od życia grzesznego do życia w świętości.

³ Pierre Teilhard de Chardin XX wieczny jezuita, filozof, podróżnik, archeolog, przyrodnik. Usiłował pogodzić tradycyjną wiarę katolicką z osiągnięciami współczesnej nauki. Zwolennik teorii ewolucji jako bożego planu. Odkrywca Sinantropusa (człowieka pekińskiego). Twierdził, że materia jest obdarzona świadomością, a Chrystus jest alfą i omegą – początkiem i końcem. Budził tym kontrowersje i nie jest całkiem akceptowany przez Kościół katolicki.